De wortelvoeten van een kind

Lust jij wortelen? Ja natuurlijk! Al heb ik het hier niet over die mega gezonde oranje groentestengels, maar over een andere vorm van wortelen, ik ga het hebben over onze eigen kleine wortelvoetjes, die we ons hele leven meedragen, en zij ons.

De Wortelvoeten van een kind.

Wist jij, dat de stevigheid van de wortels van een kind het allerbelangrijkste is als het gaat om karaktervorming, leren en begrijpen, het waarom, wie, wat, waar en hoe? Wist jij, dat als een kind geen sterke wortels heeft, dat je het brein tekent voor het leven? Dat het brein van een kind letterlijk donker word, omdat er geen ontwikkeling plaatsvind? Ik ben geen gelovige, ik ben ook geen laborant. Ik ben geen expert, of kinderjuf, verpleegkundige en ik ben ook geen dokter. Ik ben enkel een kind dat de eigen wortels heeft gevonden en heeft leren begrijpen en voornamelijk, zich sterk gemaakt heeft. Ik ben een kind, waar de hersenscan zwart uitsloeg, waar maar hele kleine stukjes oplichtte in het donker. En met geduld, heel erg veel geduld. En werk, Heel erg veel werk, heb ik het voor elkaar gekregen om zo goed als het ging alle zwarte stukjes weer terug op te laten lichten. Nou, misschien niet alle, maar ik heb me toch verdomd een hoop aangepakt. Want ik en ieder ander zou niets minder verdienen, dan een evenwichtig brein en een goede gezondheid. Toch?

Hoe bedoel je dat dan? De Stevigheid van de wortels? Nou, symmetrisch gesproken. Zoals een boom sterk staat met zijn wortels, staat symmetrisch gezien ieder mens sterk met de eigen wortels. Hoe groter de boom, hoe groter de wortels. Als ik jou vertel dat als een kind in zijn of haar jonge jaren, geslagen word, geschopt word, uitgescholden word, naar geschreeuwd word, vergeten word, verlaten word en het laatste op de lijst veiligheid is voor het kind dan kan je je inbeelden dat elke keer, al is het nog zo klein of nog zo groot, elke keer, een heel klein stukje van de hersenen zwart word. Wat nou als ik he vraag je in te beelden dat een kind met een leeftijd van 6 maanden in de steek gelaten word door de moeder en vader, begint het brein daar al zwart te worden? Begint een zwaar en ongebalanceerd leven voor de toekomst daar al? Ja, zonder enige twijfel. Het kind zal geen ouders hebben, geen ''normale'' opvoeding hebben en daardoor zal het kind niet meemaken wat het brein nodig heeft om zich te ontwikkelen tot een sterk en slim, standvastig, verantwoordelijk en volwassen persoon. En het kind zal niet zomaar kunnen begrijpen wat er gebeurt om ons heen, omdat het kind een ernstig verstoorde hersenmotoriek heeft opgelopen door de verlating van de sterkste rolmodellen in het leven. Elke keer dat het kind geknuffeld zou moeten worden, elke keer dat het kind verzorgd zou moeten worden, aankleden, tandjes poetsen, hup naar school en de stem mist die influisterd, ik hou van je, doe voorzichtig, is een moment waarop het brein niet oplicht, waarop het brein niet reageert omdat het er niet zit. Omdat het kind simpel weg nooit de capaciteit heeft ontwikkeld om sterk te mogen staan in de toekomst, om zijn of haar eigen wortelen te begrijpen en te omarmen, om verder te leren en het brein te prikkelen, uitdagingen aan te mogen gaan en net zo hard weer mag wegrennen wetende dat de veilige haven altijd veilig zou blijven. Want wegrennen dat mag ook, niemand is perfect. Niemand heeft een perfect en volmaakt ''Wit brein''. Iedereen heeft wel een beetje donkere vlekken hier en daar, en als je er bewust van bent, dan gaat er een wereld open. Een wereld die voor anderen misschien onbegrijpbaar is omdat hun brein op die stukken al "wit" is. Maar deze wereld, deze wereld is het begin van jouzelf. Het begin van het alteren van het brein, jouw eigen brein. Aan het einde van de dag zijn al die oplichtende stukken, niets minder dan super kleine linkjes, kleine stroomschokjes die met de snelheid van het licht zichzelf, bewust en onbewust, ontwikkelen in je brein tot je een sterke connectie hebt, en als jij die kleine stukjes van je hersenen voed, als jij jezelf daar in kan ondersteunen en kan helpen zal je zien dat er binnen de kortste keren een wereld voor je opengaat. Een wereld waar je jouw negatieve gedachtes of behoeftes, langzaam maar zeker kan laten oplichten in je brein. En je langzaam maar zeker van een kleine baby, verlaten door de ouders, opbloeit tot een volwaardig persoon. Die ondanks alle zwarte plekken in het brein, net dat ene lichtpuntje heeft weten te vinden wat de sleutel is tot het transformeren van het brein. Jouw brein.

Iedereen heeft wortels, de ene heeft er sterkere dan de ander. De ander heeft er meer voor moeten vechten dan de ene, maar vergis je niet. Iedere connectie in je brein, ieder gedeelte dat oplicht is een stap naar verrijking. Het is een stap naar jezelf en naar het optimaal benutten van je karakter, je gelach, je gehuil, je boosheid, je verliefdheid en hetgeen wat voor jou belangrijk is. Het staat in connectie met wie wij zijn en waarom. De wortels zijn maar het begin. Jij beslist hoever jij je brein traint, van zwart gat tot een lichtgevend beeld. Wat er eigenlijk allemaal te zien is als een getraint oog kijkt, als er echt iemand voor je is, is nog mooier dan onze mooiste dromen. 

De Notendop

De Notendop.

Ik heb ambitie.

Maar wat is dat eigenlijk? Ambitie? Heb je dan de behoefte om iets te maken van het leven zoals gelukkig zijn of een goede carrière hebben, of wil je gewoon voldoening hebben met het feit dat je een persoonlijke doelstelling behaald hebt? Of nog wilt behalen... Het heeft zeker iets te maken met deze haastcultuur waar we in leven. Stel, ik zou een nomade zijn, heb ik dan ook ambitie? Ben ik dan ook slachtoffer van het bedrukkende gevoel dat ik iets teweeg kan of moet brengen voor deze maatschappij? Of ben ik dan tevreden met de manier van leven, dagelijkse taken en haal ik voldoening in de verantwoordelijkheid die ik en ieder ander draagt voor de stam? Zou ik dan ook op mijn eigen versierde boom zitten en nadenken over de invulling van mijn leven of ben ik dan al bezig met het koken van het eten, zonder ook maar een gedachte te reppen over waarom en hoe, wie en wat en wanneer. Zou ik dan ook de ''luxe'' hebben om de tijd te verspillen aan al die vragen en gedachtes? Of ben ik dan in ieders ogen dom, zonder de kennis van de maatschappij. Zonder de macht van de maatschappij.

Is het ''dom'' zijn juist niet een vorm van kracht, een gegeven stilte, een ontastbare communicatieve vorm van genezing? Dan zou ik genieten van het eten wat ik kook op mijn eigen geschapen houtfornuis en dan zou ik slapen onder de sterren zonder nachten wakker te liggen met de ''luxueuze'' gedachten die mij en ons allen teisteren in de dag en nacht. Dan zou ik mij geen zorgen maken over morgen en vrede hebben met gisteren. Alle variabele componenten worden eensklaps geminimaliseerd, en alles wat er dan overblijft is het lichaam en de geest. Een versimpeling van de manier van leven, is juist de kracht die we missen in deze aanstaande toekomst. Mijn vorm van gelukzaligheid en slim zijn kan een ander zijn grootste angst zijn. Is het nog wel mogelijk om te leven zonder de menseigen ontworpen attributen die toepasbaar zijn op elk element in ieders leven? Zijn we niet al te ver gegaan met het uitbuiten van de oneindige tastbare goederen, weten wij nog hoe het is om in evenwicht te zijn met je eigen natuur? Of heeft de bank waar ik op zit en de laptop waar ik op typ het al voor elkaar gekregen dat ik de tafel niet meer kan missen en de stoelen niet meer zie als een geschenk van het gevreesde universum, die symbool staat als het einde, de oneindigheid en het begin van alles. Ja... Helaas wel.

                                                               

 
Mijn brein is al niet meer mijn eigen intellect en alle chaos en onduidelijkheden komen voort uit de ''luxe'' om mij heen. Het koken voor de stam en de gebalanceerde nachtrust onder de sterren zijn hier niet van toepassing. Het gelukzalige gevoel en de kalmte in het dagelijks leven, het zorgen voor de stam en het dragen van de verantwoordelijkheid is hier niet meer van toepassing. We hebben een illusie opgebouwd op het stukje moeder aarde wat ooit onze aanvulling was, de aanvulling voor de mens zoals wij als mens de aanvulling waren op dat kleine stukje moeder natuur. Dat hele kleine stukje moederlief wat in vergelijking met het universum maar een notendopje is. En dat kleine nootje in zijn dopje die voor velen niet eens meer opvalt als een buitengewoon geschenk voor de magen van onze kinderen, maar gezien word als een in hout omwikkeld onbelangrijke uitgedroogde vrucht zonder enig bevorderlijk kapitaal en bestempeld word als slappe was in een trommel vol schatten, is het universums fundament. Ambitie is een onlosmakelijk verband tussen jouw leefomgeving en de illusie die we zelf gecreëerd hebben op dat kleine stukje moeder aarde. Ambitie is een streven, een gegeven kracht of tegenwoordig, een gedwongen geloofsbelijdenis, die zich als opperhoofd manifesteert in een afgesloten gedachtentas van een individueel. 

Een individueel die zich vandaag de dag gek maakt over al die opties, al die ontelbare mogelijkheden van combinaties en zich verliest in de eendracht van de macht. Een individueel die geen enkel benul heeft van de waarde, de functie, het belang, de betekenis en het nut, van één notendop. Van één uitgedroogde vrucht, die niet meer vrij is om te zijn zoals ooit bedoeld was in de kiem van zijn aard.