De Notendop

De Notendop.

Ik heb ambitie.

Maar wat is dat eigenlijk? Ambitie? Heb je dan de behoefte om iets te maken van het leven zoals gelukkig zijn of een goede carrière hebben, of wil je gewoon voldoening hebben met het feit dat je een persoonlijke doelstelling behaald hebt? Of nog wilt behalen... Het heeft zeker iets te maken met deze haastcultuur waar we in leven. Stel, ik zou een nomade zijn, heb ik dan ook ambitie? Ben ik dan ook slachtoffer van het bedrukkende gevoel dat ik iets teweeg kan of moet brengen voor deze maatschappij? Of ben ik dan tevreden met de manier van leven, dagelijkse taken en haal ik voldoening in de verantwoordelijkheid die ik en ieder ander draagt voor de stam? Zou ik dan ook op mijn eigen versierde boom zitten en nadenken over de invulling van mijn leven of ben ik dan al bezig met het koken van het eten, zonder ook maar een gedachte te reppen over waarom en hoe, wie en wat en wanneer. Zou ik dan ook de ''luxe'' hebben om de tijd te verspillen aan al die vragen en gedachtes? Of ben ik dan in ieders ogen dom, zonder de kennis van de maatschappij. Zonder de macht van de maatschappij.

Is het ''dom'' zijn juist niet een vorm van kracht, een gegeven stilte, een ontastbare communicatieve vorm van genezing? Dan zou ik genieten van het eten wat ik kook op mijn eigen geschapen houtfornuis en dan zou ik slapen onder de sterren zonder nachten wakker te liggen met de ''luxueuze'' gedachten die mij en ons allen teisteren in de dag en nacht. Dan zou ik mij geen zorgen maken over morgen en vrede hebben met gisteren. Alle variabele componenten worden eensklaps geminimaliseerd, en alles wat er dan overblijft is het lichaam en de geest. Een versimpeling van de manier van leven, is juist de kracht die we missen in deze aanstaande toekomst. Mijn vorm van gelukzaligheid en slim zijn kan een ander zijn grootste angst zijn. Is het nog wel mogelijk om te leven zonder de menseigen ontworpen attributen die toepasbaar zijn op elk element in ieders leven? Zijn we niet al te ver gegaan met het uitbuiten van de oneindige tastbare goederen, weten wij nog hoe het is om in evenwicht te zijn met je eigen natuur? Of heeft de bank waar ik op zit en de laptop waar ik op typ het al voor elkaar gekregen dat ik de tafel niet meer kan missen en de stoelen niet meer zie als een geschenk van het gevreesde universum, die symbool staat als het einde, de oneindigheid en het begin van alles. Ja... Helaas wel.

                                                               

 
Mijn brein is al niet meer mijn eigen intellect en alle chaos en onduidelijkheden komen voort uit de ''luxe'' om mij heen. Het koken voor de stam en de gebalanceerde nachtrust onder de sterren zijn hier niet van toepassing. Het gelukzalige gevoel en de kalmte in het dagelijks leven, het zorgen voor de stam en het dragen van de verantwoordelijkheid is hier niet meer van toepassing. We hebben een illusie opgebouwd op het stukje moeder aarde wat ooit onze aanvulling was, de aanvulling voor de mens zoals wij als mens de aanvulling waren op dat kleine stukje moeder natuur. Dat hele kleine stukje moederlief wat in vergelijking met het universum maar een notendopje is. En dat kleine nootje in zijn dopje die voor velen niet eens meer opvalt als een buitengewoon geschenk voor de magen van onze kinderen, maar gezien word als een in hout omwikkeld onbelangrijke uitgedroogde vrucht zonder enig bevorderlijk kapitaal en bestempeld word als slappe was in een trommel vol schatten, is het universums fundament. Ambitie is een onlosmakelijk verband tussen jouw leefomgeving en de illusie die we zelf gecreëerd hebben op dat kleine stukje moeder aarde. Ambitie is een streven, een gegeven kracht of tegenwoordig, een gedwongen geloofsbelijdenis, die zich als opperhoofd manifesteert in een afgesloten gedachtentas van een individueel. 

Een individueel die zich vandaag de dag gek maakt over al die opties, al die ontelbare mogelijkheden van combinaties en zich verliest in de eendracht van de macht. Een individueel die geen enkel benul heeft van de waarde, de functie, het belang, de betekenis en het nut, van één notendop. Van één uitgedroogde vrucht, die niet meer vrij is om te zijn zoals ooit bedoeld was in de kiem van zijn aard.